استان آذربايجان غربى به لحاظ ويژگى توپوگرافيک از جمله مناطقى است که ارتفاعات و قلل متعددى دارد. ارتفاعات و قلل استان آذربایجان غربی ضمن اينکه در تغييرات آب و هوايى منطقه تأثير مستقيم و به سزايى دارند، از زيبايى شگفت‌آور طبيعى نيز برخوردار هستند.
برخى از اين مرتفعات از ييلاق‌هاى زيبا و خوش آب و هواى کشور به حساب مى‌آيند. از جمله اين مناطق مى‌توان به دامنه‌‌هاى شرقى آرارات پيرامون ماکو، سيه‌چشمه، سردشت و … اشاره کرد.
منطقه ترگه‌ور و مرگه‌ور که در ۱۳ کيلومترى غرب اروميه واقع شده است و تا کوه‌هاى سرحدى ايران، ترکيه و عراق امتداد مى‌يابد نيز يکى از اين نواحى منحصر به فرد ييلاقى در تابستان مى‌باشد و به لحاظ پربرف بودن در زمستان مناسب اسکى است. وسعت اين ناحيه از شمال به جنوب ۵۰ الى ۶۰ کيلومتر و از شرق به غرب در حدود ۲۰ کيلومتر مى‌باشد. ارتفاع اين ناحيه از سطح دريا ۶۰۰ الى ۷۰۰ متر و در نتيجه داراى آب و هواى ييلاقى بسيار لطيف و سالمى است.
ارتفاعات آذربايجان از نظر قابليت و نوع استفاده به چهار دسته تقسيم مى‌شوند:
يکم – کوه‌هاى لخت سنگى که به علت تخريب و فرسايش شديد با پوشش خاکى کم و يا فاقد پوشش خاکى مى‌باشند. اين نوع ارتفاعات به دلايل متعدد از جمله حفاظت حوزه‌هاى آبخيز بايد مورد کنترل و بهسازى لازم قرار گيرند. وسعت تقريبى آنها در حدود ۳۰۰۷۴ هکتار است.
دوم – کوه‌هاى مرتفعى که مشتمل بر ارتفاعات مرتعى دائم و فصلى و از نظر پوشش خاکى داراى وضعيت متوسط نسبتاً عميق با پوشش گياهى مناسب است وسعت تقريبى اين اراضى در حدود ۹۰۰۶۱۲۱ هکتار است.